Čukur česma Beograd
Gdje stadosmo s „junačkom“ srpskom istorijom?
I dalje smo u Užicu.
Možemo biti i u bilo kojem drugom „srpskom“ gradu do kojeg dopire ideološki i hegemonistički pogled Velike Srbije. A dopire podaleko. Gotovo do Japana i Mliječnog puta.
Godina je 1862.
Može biti i bilo koja druga u posljednjih dvestotinjak godina. Razlika je samo u primjeni mirnodopskih ili ratnih tehnika (vrsti noža ili prečniku artiljerijskog kalibra).
Dakle, kolone prognanika muslimana (iz Srbije) su nepregledne. Gleda tu sliku kapetan Mića i zbori: “oni su se ovdje izrodili, oni i njihovi djedovi, i njihovi čukundjedovi, nije lasno bolan, ostaviti svoju kuću, svoj zavičaj i svoje ognjište”. Za sobom ostavljaju konake, kuće, magaze, kafane, bašče, voćnjake, čaire, njive, vodenice, mezarove… I kosti predaka. Grad Soko nakon rušenja nije više naseljavan. Glavni uzrok leži u tome što je Soko sa okolnih 11 sela bio nastanjen isključivo muslimanima, pa je njihovim iseljavanjem i rušenjem grada koje su izvršili i „potpomogli“ ruska braća i stručnjaci za paljevine na zahtjev Srbije, prestao svaki život u gradu.
Zakon o doseljavanju stranaca, koji je potpisao knez Mihajlo 1865. godine, davao je velike povlastice za doseljenike, kao besplatno dobijanje zemlje, kuća, stoke, određene količine hrane, oslobođenje od poreza, vojne obaveze tokom određenog perioda, što je izazvalo masovno doseljavanje.
Izgonom muslimana iz Beogradskog pašaluka oduzeto je 5 miliona hektara obrdive zemlje koja je podijeljena doseljenim Srbima, zatim 100.000 građevinskih objekata (kuća, zanatskih radnji i slično). Uništeno je 600 vjerskih objekata i opljačkano oko 300.000 grla stoke, itd. Brojni strani izvještači pisali su “da je malo koji narod u svijetu imao tako tragičnu sudbinu kao muslimani Srbije. Oni su poput Hazara, nestali sa cjelokupnom baštinom, sa svim onim što su imali, kao da nikad nisu ni postojali. Nastalo je je totalno uništavanje i grabež svega onoga što je podsjećalo na islam i Turke”. Sa promjenom stanovništva Srbije, otpočeo je i proces promjene života, životnih običaja i ranije stečenih navika. Strani izvještači su zapisali “da se turski jezik više ne čuje nigdje, grčki rijetko, a srpski se čisti i ispravlja svaki dan“.
Evo šta srpski i strani izvori govore o ovim događajima.
Svetozar Marković u svom djelu Srbija na istoku piše. “ Očevidno srpski narod nije priznavao nikakva prava Turcima (čitaj muslimanima) svojim sugrađanima, članovima iste države, da žive na srpskoj zemlji. Srpski narod je išao prosto da istrijebi Turke, to se pokazalo docnije u srpskim ustancima, gdje su Srbi ubijali Turke koji su im se na veru predali. Spram Turaka Srbi su imali osobite pojmove o moralu. Savest kao da ih nije ni malo grizla da učine ma kakvo zlo delo po savremnim našim pojmovima, samo da se osvete za nasilje koje su Turci vekovima činili. Krađu, otimanje i ubistvo, samo kad se učini spram Turcima, u mirno vreme kao i u ratu, smatrali su kao moralna dela”.
Srpski književnik Milan Milićević će zabilježiti 1871. godine u svom Dnevniku koji je ostao najvećim dijelom neobjavljen. “Ne mogu naši potomci znati istinu o nama jer je mi ne kazujemo, nego ono izlažemo što nam podmiruje trenutni jadni račun”.
Pravu istinu o zbivanju na Čukur česmi objavio je Kosta. N. Hristić (Zapisi starog Beograđanina) na osnovu zapisa svoga oca Nikole, tadašnjeg ministra unutrašnjih poslova. K. Dimitrijević koristeći ove zapise piše “ kako smo godinama učeni na pogrešnim istorijskim podacima”, pa navodi primjer Čukur česme. “Značajan je podatak da 1862. godine nije od turskog nizama bio ubijen, nego samo teško ranjen srpski šegrt Sava Petković, kao što pokazuje njegov spomenik u Dobračinoj ulici, gdje je uklesan čak i pogrešan datum zbivanja. Istina o ovom događuju iz političkih razloga morala se zataškati i drukčije prikazati”.
Hans Kohen (Its History and Ideology, Notre Dame, 1953. godine) govoreći o Srbima kaže: “Srbi su bili mnogo zaostaliji čak i od turskog režima, pošto su bili ljudi patrijarhalne jednostavnosti, i primitivne brutalnosti”.
Filip Dz. Kohen autor knjige Tajni rat Srbije, propaganda i histrorijska obmana (Sarajevo, 1996. godine) ističe da je srpski fašizam stariji i od Hitlerovog, da korijeni srpskog fašizma počinju već 1804. godine, koje je, 40 godina kasnije, oblikovao Ilija Garašanin u svom Načertaniju. Već tada je nastao izraz etničko čišćenje, i da su Srbi izvršili genocide nad nesrpskim stanovništvom, da se to proteže već dva stoljeća. U svim pobunama ili mirnim periodima u prošlom stoljeću stradalo je muslimansko i jevrejsko stanovništvo, tako da je Srbija pred Prvi balkanski rat bila očišćena od muslimana. Mada su bili malobrojniji u odnosu na muslimansko stanovništvo, ista sudbina zadesila je i Jevreje. Obrazac koji je dao Ilija Garašanin, a koji su usavršili njegovi sljedbenici, svodi se na zlostavljanje, prisilno iseljevanje, pljačkanje, silovanje, klanje, masakriranje posebno nožem. U pet ratova koje su Srbi vodili u ovom stoljeću ideologija i metode koje su zagovarali njegovi sljedbenici Vasa Čubrilović, S. Moljević i Milorad Ekmečić, bile su iste, samo se lista nesrba proširila na: Albance, Bošnjake, Bugare, Hrvate, Makedonce, Mađare i Nijemce Vojvodine.
Filip Dz. Kohen se nadovezuje na tvrdnju srpskog književnika Milana Milićevića iz 1871. godine koji je još tada otvoreno kazao da: “ne mogu naši potomci znati istinu o nama jer je mi ne kazujemo, nego ono izlažemo, sto nam podmiruje trenutni račun” , pa kaže: “ ako je historija umjetnička galerija puna slika, s malo orginala i mnogo kopija, onda je srpska historija takva galerija, puna falsifikata koje je Evropa pa i Amerika dugo vremena prihvaćala kao orginalne. Mnogi zapadni “eksperti” za Balkan eksploatisali su ih za svoje titule, a političari za svoje prljave ciljeve”.
(nastavlja se)
